O porqué deste blogue

Hoxe, 17 de Maio, abro este novo blog coa idea de conmemorar o día das letras Galegas e de, senon fomentar, cando menos difundir dúas das linguas que conviven co español nese extenso país que é España. Porque o español ou castelá, non é nin por asomo a única lingua que se emprega ó longo do territorio do país que me veu nacer. O cal enriquece as persoas que nesas zonas nacemos e crecemos, permitíndonos medrar con esa dualidade na mente que ten tantísimos beneficios para o cerebro, á vez que nos agasalla con esa outra visión do mundo e da vida.

Sei que para algún este blog non terá sentido. Sei que moitos non leerán o seu contido por medo a non entendelo ou por pensar que non merece a pena facer o esforzo que se necesita para entender una lingua que aínda que parecida, non é a propia. E sei quen haberá que aplauda o feito de que utilice este blogue para conmemorar as letras galegas pero que non entenda porque utilizarei tamén nel a lingua de Cataluña. Pero me importa o que todas esas persoas digan. Porque penso que tódalas linguas deberían ser defendidas, porque a riqueza que nos dan é moito máis importante que calqueira rivalidade política e porque se o galego irá conmigo alá onde vaia por ter nacido alí, o catalán irá tamén por terme enchido o corazón.

A maioría das publicacións serán posiblemente traduccións dos meus poemas, moitos publicados en castelán en “La isla de las palabras”, e algún artigos de “Reflejos de un alma en evolución”. Por iso o título non é senon una mestura dos nomes dos meus outros dous lienzos de reflexos.

domingo, 30 de noviembre de 2014



Encara tres setmanes,
quina espera tan llarga!
Només fa tres setmanes,
per què son anys a la meva mirada?

El rellotge s'ha aturat,
pot ser el món segueix girant,
però a aquesta casa es va congelat,
i sembla no té cap intenció
de tornar a funcionar.

El sol surt només amagat,
darrera de núvols de pluja incompleta,
que creen somriures de paper
sense alegria ni cap essència. 

Mentre jo em permeto esperar,
els dies, les setmanes deixant passar,
les hores pràcticament enumerant,
amb l'excusa de "millors temps vindran".

De nou sense actuar,
com si l'univers m’anés a observar
fins que el moment vagi arribar
i de cop i volta la felicitat
m' anés a retornar.

De nou em vaig estancar
amb una mica de conformitat,
paralitzada per la por del què passarà,
agarrada a la infeliç seguretat
del que és conegut i on sempre hi ha pa.

Sembla que em vaig oblidar
de la major lliçó que em vas ensenyar,
però avui em vaig en recordar
i no deixaré un dia més passar.

El meu futur es la felicitat,
el meu camí, gaudir del caminar,
i encara que no conegui 
el terreny a trepitjar,
qui no arrisca no gana
i de res serveix no arriscar.