O porqué deste blogue

Hoxe, 17 de Maio, abro este novo blog coa idea de conmemorar o día das letras Galegas e de, senon fomentar, cando menos difundir dúas das linguas que conviven co español nese extenso país que é España. Porque o español ou castelá, non é nin por asomo a única lingua que se emprega ó longo do territorio do país que me veu nacer. O cal enriquece as persoas que nesas zonas nacemos e crecemos, permitíndonos medrar con esa dualidade na mente que ten tantísimos beneficios para o cerebro, á vez que nos agasalla con esa outra visión do mundo e da vida.

Sei que para algún este blog non terá sentido. Sei que moitos non leerán o seu contido por medo a non entendelo ou por pensar que non merece a pena facer o esforzo que se necesita para entender una lingua que aínda que parecida, non é a propia. E sei quen haberá que aplauda o feito de que utilice este blogue para conmemorar as letras galegas pero que non entenda porque utilizarei tamén nel a lingua de Cataluña. Pero me importa o que todas esas persoas digan. Porque penso que tódalas linguas deberían ser defendidas, porque a riqueza que nos dan é moito máis importante que calqueira rivalidade política e porque se o galego irá conmigo alá onde vaia por ter nacido alí, o catalán irá tamén por terme enchido o corazón.

A maioría das publicacións serán posiblemente traduccións dos meus poemas, moitos publicados en castelán en “La isla de las palabras”, e algún artigos de “Reflejos de un alma en evolución”. Por iso o título non é senon una mestura dos nomes dos meus outros dous lienzos de reflexos.

domingo, 17 de mayo de 2015

O SON DO AR - Luar Na Lubre





O Son do ar,
esa melodía que sube e baixa,
espertando recordos,
enchendo de mar e bosques 
estes meus ollos
que non poden senon ver
imaxes daquela terra
que os veu nacer,
deleitando os meus oidos
que non poden senon bailar,
recordando esa lingua
que dende o silenzo,
acompaña esta melodía
protagonista desa niñez
tempo atrás perdida. 

17 DE MAIO
DIA DA LINGUA 
E DAS 
LETRAS 
GALEGAS

sábado, 31 de enero de 2015


A choiva cae
arremete contra a ventá.
 Gotas fortes
golpean o cristal,
pedindo permiso
suplicando que 
 a deixe entrar.
Fuxindo desa soidade
que enche cada átomo,
cada hache e cada o,
buscando unha liberdade
que o medo lle roubou.

Lamentándose
dos seus lamentos.
Buscando agocho
dos seus sentimentos.
Fuxindo do infuxible,
das nubes do ceo, 
do choque dos nubarróns
nas tormentas de inverno.

Fuxindo dun mesmo,
 dos propios pensamentos,
na procura dunha vacina
que non é senon
aprender a vivir e
a esperar que pase o tempo.